Badanie opublikowane na łamach The Society for Conservation Biology wykazało, że zarówno kobiety, jak i kraje należące do Globalnego Południa nie mają wystarczającej reprezentacji na łamach czasopism ekologicznych i przyrodniczych. Jak się okazuje jedynie 11% artykułów napisanych jest przez kobiety, z kolei aż 75% artykułów dotyczy pięciu krajów Globalnej Północy.
Dzieje się tak mimo badań sugerujących, że to właśnie kobiety częściej zajmują się ekologią czy ochroną praw zwierząt. Jak wynika z badania opublikowanego kilka lat temu na łamach Journal of Consumer Research, przyjazne środowisku działania są w społeczeństwie postrzegane jako charakterystyczne dla kobiet. Z kolei kraje Globalnego Południa dużo silniej odczuwają skutki zmian klimatycznych niż te z północy.
Niewystarczająca reprezentacja kobiet w publikacjach dotyczących środowiska jest szczególnie ironiczna z uwagi na fakt, że to właśnie one są znacznie bardziej narażone na skutki zmian klimatycznych. Według danych ONZ, spośród 1,3 miliarda ludzi żyjących w ubóstwie aż 70% stanowią właśnie kobiety. Dominują w światowej produkcji żywności (50-80%), ale ziemi posiadają znacznie mniej od mężczyzn – niecałe 10%. Występowanie ekstremalnych warunków pogodowych dotyka je bardziej, bo z reguły pracują więcej, by zabezpieczyć gospodarstwo domowe. Jednocześnie mają mniej czasu na edukację, przez co trudniej im zdobyć pracę zarobkową. W Afryce w 2000 roku wskaźnik analfabetyzmu wśród kobiet wynosił aż 55%, podczas gdy wśród mężczyzn analfabeci stanowili jedynie 41%.
Mimo że ekologia i ochrona przyrody dotyczą w równym stopniu każdej płci, narodowości i orientacji seksualnej, rozwój tych dziedzin zawsze pełen był różnych form wykluczenia. Przykładem na to jest choćby działalność Johna Muira, założyciela wpływowej grupy na rzecz ochrony środowiska, The Sierra Club. Mimo że walczył o ochronę przyrody, jednocześnie wykazywał postawę pełną pogardy dla rdzennych mieszkańców Ameryki, podważając ich przynależność terytorialną.
Działalność Muira na przełomie XIX i XX wieku sprawiła, że rdzenni Amerykanie zostali całkowicie pominięci przy pisaniu historii ochrony terenów, które zamieszkiwali. Jego wizja dbania o przyrodę nie uwzględniała osób o innym kolorze skóry niż biały, choć historyczne zapiski przekazują wiedzę o tym, że rdzenni mieszkańcy Ameryki bardzo sprawnie zarządzali zajmowaną ziemią, stymulując ją tak, by wyprodukować odpowiednią ilość jedzenia.
